Sexafery Henryka VIII cz. I – Żona po bracie

Henryk VIII Tudor zapisał się na kartach historii jako krwawy despota instrumentalnie traktujący kobiety, które miały nieszczęście mienić się jego żonami. Mogłoby się wydawać, że ożenek z królem to nie lada zaszczyt, ale nie w przypadku ożenku z Henrykiem VIII, który swoją pierwszą żonę skazał na dożywotnie odosobnienie, dwie bez cienia żalu posłał na szafot, a posłałby i trzecią, gdyby ta publicznie nie okazała wobec niego skruchy.

Jak widać, za ,,przywilej” bycia małżonką tego króla można było przypłacić życiem albo zdrowiem.

Małżeństwo z żoną brata

Henryk wcale nie miał być królem. Był drugi w kolejce zaraz po swoim starszym bracie Arturze, księciu Walii, który niebawem po swoim ślubie z hiszpańską księżniczką – Katarzyną Aragońską, ciężko zachorował i wskutek tego zmarł. Śmierć Artura sprawiła, że Henryk stał się nowym następcą tronu, dziedzicząc po bracie nie tylko jego tytuły, ale także żonę. Ojciec Henryka, chcąc utrzymać sojusz Anglii z Hiszpanią, postanowił połączyć węzłem małżeńskim swojego młodszego syna i Katarzynę. Do wprowadzenia tego planu w życie potrzebna była zgoda papieża, ponieważ wówczas prawo kanoniczne zabraniało mężczyźnie wziąć za żonę wdowę po bracie (tym bardziej, jeżeli nie była już dziewicą).

Choć Katarzyna uparcie zaprzeczała, jakoby jej małżeństwo z Arturem zostało skonsumowane (podobno nie pozwalał mu na to zły stan zdrowia), to zarówno strona angielska, jak i hiszpańska trwały przy tym, aby papieska dyspensa została wydana. Wkrótce życzeniu obydwu królestw stało się zadość – papież wydał bullę, w której udzielał Henrykowi i Katarzynie zgodę na zaślubiny. I tak oto, w czternaście miesięcy po śmierci Artura, Katarzyna zaręczyła się z nowym następcą tronu. Wzięli ślub w 1509 roku po objęciu tronu przez Henryka.

Pożycie małżeńskie Henryka i Katarzyny

Uczucia Henryka, które być może żywił do żony na początku małżeństwa, z czasem się oziębiły z powodu niemożności wydania przez nią na świat zdrowego chłopca, który w przyszłości odziedziczyłby tron po ojcu. Henryk tak obsesyjnie pragnął syna, że inne aspekty małżeństwa traciły dla niego jakiekolwiek znaczenie, a żona stała się wyłącznie maszynką do płodzenia dzieci. Katarzyna była w ciąży przynajmniej sześć razy, z czego dwie poroniła; zdołała urodzić dwóch synów, ale zmarli oni tuż po narodzinach. Jedynym dzieckiem, któremu udało się osiągnąć dorosłość, była księżniczka Maria, przyszła królowa Anglii. Dziewczynka jednakże nie spełniała oczekiwań Henryka – liczył się tylko syn.

W trakcie małżeństwa z Katarzyną Henryk wdawał się w liczne romanse z damami dworu swojej żony. Jedna z nich – Elizabeth Blount, urodziła mu syna, którego Henryk uznał i nadał mu książęce tytuły. Uroczystości wydane na tę okazję przez Henryka bardzo zabolały Katarzynę, która winiła samą siebie za to, że nie potrafi dać królowi tego, co zdołała dać mu kochanka. Posiadanie syna z inną kobietą pozwoliło Henrykowi myśleć, że jego małżeństwo z żoną brata zostało przeklęte przez Boga, który za karę nie chce obdarzyć go legalnym następcą tronu.

Żona numer 2 na horyzoncie

Jako że Henryk uwielbiał nowości, szybko namierzył na dworze nowo przybyłą służkę Katarzyny – Annę Boleyn. Młodziutka dziewczyna od razu wpadła mu w oko, ale w przeciwieństwie do innych kobiet zdołała oprzeć się jego zalotom, co bardzo Henryka zdziwiło, bo jak dotąd żadna mu nie odmówiła. Upór Anny sprawił, że wkrótce Henryk stracił dla niej głowę i, chcąc nie chcąc, musiał zacząć się o nią starać – słał jej listy, w których zapewniał ją o swojej gorącej miłości, obsypywał drogą biżuterią. Niestety, wszystko to na nic, ponieważ Anna twardo stała przy swoim, mówiąc mu otwarcie, że pozostanie niewinna do dnia swojego ślubu.

O poczynaniach Henryka szybko dowiedziała się Katarzyna, która znienawidziła Annę. Nie mogła jej jednak odesłać, bo tym samym rozgniewałaby króla. Skazana na widok nowego obiektu westchnień swojego męża, Katarzyna czuła się upokorzona, ale i zagrożona, ponieważ uczucia Henryka wobec Anny z dnia na dzień coraz bardziej się pogłębiały, a jego zamiary wobec niej stawały się coraz bardziej jasne. Katarzyna czuła, że lada chwila Henryk zażąda rozwodu.

Wielka królewska sprawa

I nie myliła się. Niebawem Henryk rozpoczął starania na drodze ku unieważnieniu swojego małżeństwa, odwołując się do prawa kanonicznego, wbrew któremu poślubił wdowę po swoim bracie. Wysłał do papieża swojego sekretarza, który miał mu przedstawić wątpliwości króla, ale w tym czasie papież był więziony przez cesarza Karola V, co uniemożliwiło podjęcia jakichkolwiek pertraktacji. W związku z tym Henryk postanowił zwołać sąd kościelny w Anglii z udziałem papieskich legatów, jednak papież nie udzielił im prerogatyw i wkrótce ich odwołał. Zakazał też Henrykowi zawierania kolejnego małżeństwa.

Decyzja papieża rozsierdziła Henryka do tego stopnia, że, idąc za radą jednego z wybitniejszych duchownych, powierzył sprawę swojego rozwodu teologom z najlepszych uniwersytetów w Europie, a sam siebie obwołał głową Kościoła w Anglii, ogłaszając tym samym jego niezależność od papieża i Rzymu. Niebawem Katarzyna została odesłana z dworu i odseparowana od ukochanej córki, zaś Henryk w tajemnicy poślubił Annę Boleyn, co w oczach Kościoła czyniło go bigamistą. Wygnaną Katarzynę pozbawiono tytułu królowej, a jej córkę Marię uznano za nieślubne dziecko, co wiązało się z utratą przez nią praw do tronu. Samotna i opuszczona Katarzyna zmarła na raka w 1536 roku, mając przy sobie jedynie spowiednika i kilka służek. Do końca życia uważała się za jedyną królową Anglii i prawowitą żonę Henryka VIII.

Już za tydzień część druga!

Pisała dla Was: Arletta Wal