– Jeszcze raz to powiem.
Posłuchaj…
To takie głupie. Jestem samotna.
Tak banalne. Potrzebuję Cię.
Spleciony z cienkich nici mój los.
I te namiętności…
Historie niedokończone, przyjaźnie przerwane.
Nagle.
Miłości, których nie było, choć mówiłam „kocham”.
To prostackie, tak chcieć bliskości.
Nie, nie mów nic. Tylko słuchaj.
Nie zaprzeczaj. Przecież wiem.
To takie głupie…
– Nie, to po prostu histeryczne Kochanie. – Odpowiedział, nie odrywając się od przykręcania szafki.
Przedsmak sztuki, której premia odbyła się 14 lutego w MTM!
Zostaw odpowiedź