Usiadła obok mnie.
– Co u Ciebie? – spytałam.
Zaczęła mówić. O nim. O tym, że znowu ją rzucił. O tym, że ona go kocha. O tym, że On ma znowu humory. O tym, że jej rodzice są wzorowym małżeństwem. O tym, że ona mu powiedziała…, ale On jej powiedział… O tym, że to prawdziwa miłość. O tym, że z pierwszym mężem, to ona jednak miała inaczej. O tym, że…i o tym, że…i o tym, że…
– Co u Ciebie? – powtórzyłam.
Zaczęła mówić. O nim. O nich. O jego przeszłości. O tym, że się stara. O tym, że go rozumie. O tym, że… o tym, że…, o tym, że…
– A co u Ciebie? – nie poddawałam się.
– Ale jak to?- spojrzała na mnie ze zdziwieniem.
– Nadal nie wiem, co u Ciebie…
I przestała. Zapadła cisza. Dłuuuga ciii…sza. Trwała. Patrzyłam na jej profil. Nieruchomą sylwetką przypomniała mi o zabawie z dzieciństwa. Raz, dwa trzy, Baba Jaga patrzy! – na to hasło rozbiegane dzieci zastygały w bezruchu, w pół kroku, w pół słowa.
– Co u Ciebie Karolina?- szepnęłam.
Ciiisza. Dłuuuga ciii…sza……………………
…………………………………………………………
………………………………………………………..
– Nie mam już siły – wyszeptała. Strużki łez popłynęły po jej policzkach. Nic nie mówiłyśmy. Teraz mogła usłyszeć siebie. Usłyszała swoją bezsilność.
*
Ludzie mówią często po to, by nie słyszeć.
Często bywa tak, że usłyszeć siebie jest zbyt trudne, wtedy mówią.
Kiedy zapadnie cisza. Długa, cicha cisza, wtedy jest szansa. Szansa na to, by usłyszeć siebie.
Usłyszeć swoją bezsilność. Dopuścić do głosu swój lęk, smutek, wstyd, bezradność – to wymaga odwagi.
„ Tak. Jestem bezsilna, bezradna i boję się.”- to wymaga odwagi . A potem jest już tylko lepiej 🙂
Zostaw odpowiedź