Nie ma Ciebie

Pamiętam, że nim Cię poznałam, prawie nigdy nie płakałam.

Na filmach, pogrzebach, ślubach.

Nie.

Aż przyszedł mroźny dzień grudnia…

Spytałeś czy napiję się herbaty.

Zazwyczaj olewam ten trunek i tego typu propozycje.

Ale…

Ani byłeś ładny, ani miły. Trochę obojętny i bez emocji.

Więc się zgodziłam.

Wyszliśmy razem. Do Ciebie.

Tej nocy długo płakałam.

I tak przez rok. Uwalniałam się co wieczór w Twoich ramionach.

Zabierałeś łzy cierpienia, samotności i lęku.

Zostałam z Tobą, by móc wypłakać to, co dostałam.

Wszystko przyjąłeś.

I mnie jaką jestem.

A teraz odszedłeś. Z życia mojego i swojego.

Nie ma Ciebie.

Twoje kapcie stoją, jak stały. W przedpokoju przy białej szafce. Jeden przy drugim, równo. Tak jak lubisz. Czekają, aż wrócisz.

W lodówce mleko 3,2% żebyś miał do kawy. Chyba już skwaśniało.

Przepraszam, że Cię nie doceniałam.

Twój kubek uszczerbił się ostatnio. Chciałam dopić herbatę. Wypadł mi z rąk.

Śpię w tej szarej koszulce. Trochę czuć jeszcze zapach Twojej skóry. Trochę za mało, trochę tylko w wyobraźni.

Przepraszam Cię.

Kurz na naszym zdjęciu, parapecie, stole.

Przepraszam.