Sypiając z diabłem – Buntownicza muza socjalizmu

Lenuta Petrescu, znana światu jako Elena Ceauşescu, była żoną rumuńskiego przywódcy komunistycznego, Nicolae Ceauşescu. Zajmowała drugie miejsce w rządzie, zaraz po mężu, była jego prawą ręką i najbliższą doradczynią.

Poznali się i zakochali

Elena i Nicolae poznają się w trakcie manifestacji skierowanej przeciwko królowi Hiszpanii. Elena, jako jedna z najbardziej zagorzałych protestantów, idzie na czele pochodu z okrzykiem na ustach: ,,Chleba i sprawiedliwości!”. Jej buntowniczość i energia, z jaką zaangażowała się w sprawę robotników, sprawiają, że Nicolae – w tamtej chwili jeszcze nikomu nieznany szewski czeladnik z Bukaresztu, ulega urokowi swojej przyszłej żony. Od tamtej chwili młodzi postanawiają dzielić ze sobą swój los, który, niestety, nie jest dla nich zbyt łaskawy. Nicolae, poszukiwany przez policję (prawdopodobnie za udział w ruchu rewolucyjnym), zmuszony jest wraz z Lenutą często zmieniać adres i oszukiwać informatorów. W czerwcu 1940 roku Nicolae zostaje aresztowany i internowany do obozu Târgu Jiu, gdzie spędza okres wojny i nawiązuje znajomość z Gheorgem Gheorghiu-Dejem, która zadecyduje o jego politycznej przyszłości.

Jak Lenuta stała się Eleną

Po wyjściu z więzienia Nicolae wraz z Lenutą pobierają się. W trakcie podpisywania ślubnego kontraktu Nicolae zauważa, że imię jego wybranki ,,Lenuta”, czyli ,,słodka”, jest zbyt pospolite , mało szacowne. Jeżeli zdarzy się, że on, Nicolae, któregoś dnia będzie piastował wysoki urząd, byłoby krępujące, gdyby wszyscy ludzie wokół zwracali się do jego żony ,,moja słodka”. Tak oto Lenuta zostaje Eleną. Wraz ze zmianą stanu cywilnego zmienia także swoją tożsamość. Zaś Nicolae, dzięki protekcji wspomnianego wcześniej Gheorga, zostaje mianowany sekretarzem Związku Młodzieży Komunistycznej.

Żądza wiedzy i władzy

W 1965 roku Nicolae zdobywa stanowisko pierwszego sekretarza Rumuńskiej Partii Komunistycznej, a Elena postanawia zostać ,,wielką, światowej sławy uczoną” i dzięki temu wejść do życia politycznego, od którego jest na razie odizolowana. W młodości nie odebrała starannego wykształcenia i ma na tym punkcie ogromne kompleksy. Dziedziną, w której pragnie przodować, jest chemia. W roku 1967 Elena święci swój pierwszy triumf naukowy: zostaje przewodniczącą sekcji nauk chemicznych w Najwyższej Radzie Rozwoju Gospodarczego i Społecznego. Jednocześnie przyznawane jej są bliżej nieokreślone tytuły, bez żadnej wartości, oprócz prestiżowego brzmienia. Jednakże dzięki temu, Elena zyskuje kontrolę nad wszystkimi państwowymi planami dotyczącymi badań naukowych i najnowszego wyposażenia przemysłowego. Przyznaje stypendia naukowe i arbitralnie decyduje o karierach. Tytuły, wyróżnienia i dyplomy sprawiają, że w roku 1973 Elena wchodzi wreszcie w skład Rady Państwa, a w 1975, za sprawą otrzymania przez nią doktoratu, zostaje nominowana na przewodniczącą Państwowej Rady Kultury i Edukacji. Czy to się komuś podoba, czy nie, Elena staje się osobą, z którą muszą liczyć się wszyscy.

Wspólne rządy państwa Ceauşescu

Elena, mając za wzór takie kobiety władzy jak: Jiang Qing i Izabelę Perón, osiąga postawiony sobie przed kilku laty cel: staje u boku swego męża, jako druga osoba w państwie. 6 stycznia 1979 roku dziennik ,,Scînteia” oddaje publiczny hołd żonie Nicolae. Elena zostaje nazwana ,,bojowniczką, wybitną uczoną i córką ludu”. Staje się obiektem oficjalnego kultu. Otrzymuje Order Gwiazdy pierwszej klasy, przyznawany przez Rumuńską Republikę Socjalistyczną. Nadchodzą pochwalne telegramy od wszystkich instytucji akademickich i badawczych w Rumunii. Po raz pierwszy publiczne pochwały adresowane są do kobiety. XII Kongres Rumuńskiej Partii Komunistycznej dziękuje towarzyszce za jej polityczne dzieło. Elena triumfuje! Dopięła swego i wraz z małżonkiem dzierży berło dożywotniej prezydentury.

Rewolucja rumuńska

Rok 1989 przynosi kres dyktaturze Ceauşescu. W wyniku walk i protestów trwających od 16 do 27 grudnia, Rumunia zostaje wyzwolona od komunistycznego reżimu. Elena i Nicolae zostają aresztowani. Podczas procesu, którego legalność Elena uparcie neguje, małżonkowie słyszą akt oskarżenia, który zarzuca im zbrodnie przeciw ludzkości, a także wyniszczenie narodu poprzez stosowanie despotycznych rządów. Nieprzejednani oskarżyciele wydają na nich karę śmierci przez rozstrzelanie. Ostatnie słowa, które padają z ust Eleny, to słowa skierowane do całego narodu: ,,Czyż nie byłam dla was jak matka? Strzelajcie, dzieci!”.

Pisała dla Was: Arletta Wal

Foto: commons.wikimedia.org /Ion Chibzii from Chisinau/ CC 2.0