Kościół w czasach pornokracji!

Termin „pornokracja” wywodzi się z języka greckiego i oznacza „rządy prostytutek” (gr. porne – prostytutka, kratein – rządzić). Był to okres w dziejach Kościoła, kiedy rzeczywistą władzę nad nim sprawowały kobiety, a papieże byli jedynie marionetkami, którymi umiejętnie manipulowały. Pomimo że pornokrację definiuje się, jako rządy prostytutek, to w rzeczywistości panie, które wówczas sterowały działalnością wysłanników Świętego Piotra, nie miały nic wspólnego z najstarszym zawodem świata. Wręcz przeciwnie, należały do szanowanych rodów arystokratycznych.

Sergiusz III – bawidamek i morderca

Czasy pornokracji (904-964) zapoczątkowało panowanie papieża Sergiusza III, któremu udało się zasiąść na papieskim tronie dzięki protekcji Teodory Starszej, żony konsula Tuskulum Teofilakta. Większość dostępnych źródeł opisuje Sergiusza, jako „pazernego lubieżnika o prostackich manierach, gustującego w mocnych trunkach i zepsutych białogłowach”. Po objęciu rządów Sergiusz postanowił pozbyć się swoich dwóch największych rywali – Leona V i Krzysztofa, którzy zostali aresztowani, a następnie powieszeni. Sergiusz nie zaprzeczał, że kara śmierci została wykonana na jego polecenie. Twierdził nawet, że był to akt miłosierdzia z jego strony, ponieważ nie chciał, by zdetronizowani papieże zbyt długo męczyli się w lochach.

Sergiusz wiódł bardzo rozpustne życie, a dyskrecją w ogóle nie zawracał sobie głowy, co doprowadziło do tego, że o jego sprawach łóżkowych wiedział prawie cały Rzym. Któregoś dnia, chcąc uciszyć nieco wyrzuty własnego sumienia, opłacił sowicie jeden z żeńskich klasztorów, by zakonnice odśpiewywały sto razy dziennie Kyrie eleison w jego intencji. Ciekawe, czy modły sióstr pomogły mu w uzyskaniu zbawienia…

Romans z córką Teodory

Do grona licznych kochanek Sergiusza miała należeć też piętnastoletnia córka Teodory, Marozja. Podobno dziewczyna została odprowadzona do prywatnych apartamentów papieża przez własną matkę, która wcześniej udzieliła jej szczegółowych instrukcji dotyczących erotycznych upodobań Ojca Świętego. W jaki sposób Teodora weszła w posiadanie tak intymnych informacji? Możemy tylko spekulować. W sferze domysłów pozostaje także sam romans Sergiusza z Marozją. Głównym źródłem informacji na ten temat są kroniki żyjącego w X wieku Liutpranda, biskupa Cremony, uważanego za autora niebywale stronniczego. Liutprand, bowiem należał do zagorzałych przeciwników papiestwa, więc jego relacje dotyczące tamtych czasów nie wydają się wiarygodnym źródłem. Przyznawał jednak, bardzo niechętnie, że Marozja była kobietą „nader hojnie obdarzoną przez naturę – zgrabną, czarnooką brunetką o alabastrowej cerze, która poza walorami zewnętrznymi miała do zaoferowania także swój intelekt”. Zakazany związek papieża i jego piętnastoletniej kochanki miał ponoć brzemienne skutki. Kiedy Sergiusz dowiedział się o ciąży swej faworyty, wpadł w panikę, zabronił jej mówić komukolwiek o tym, kto jest prawdziwym ojcem jej dziecka, a następnie zaaranżował jej małżeństwo z księciem Spoleto, Alberykiem. Dokładna data ślubu i narodzin dziecka Marozji nie jest znana, więc nie wiemy, czy dziewczyna stanęła na ślubnym kobiercu nosząc pod sercem bękarta Sergiusza, czy też poczekała do rozwiązania. Wiadomo jednakże, że papieska oblubienica powiła chłopca, któremu nadała imię Aleksander. Wkrótce i Alberyk doczekał się od niej synów, z których najstarszy otrzymał imię Alberyk, a najmłodszy… Sergiusz.

Pontyfikat Sergiusza III zakończył się w chwili jego śmierci dn. 14 kwietnia 911 roku. Jego następcami byli papieże Anastazy III (911-913) i Lando (913-914), ale informacje na ich temat są bardzo skąpe. Prawdopodobnie obydwaj zostali zdetronizowani przez intrygi Teodory Starszej, która pragnęła, aby na papieskim tronie zasiadał ktoś inny…

KTO? 

CZYTAJ CZĘŚĆ DRUGĄ!