Opuściła głowę. Zwiesiła głowę. Ciężką niczym koński łeb. Zamknęła oczy. Zobaczyła go.
*
Koń. Arab. Błyszczący, piękny, gniady. Szedł powoli. Ze zwieszonym łbem. Dochodził do siebie. Wielkimi, zmęczonymi oczami patrzył dookoła. Był sam. I przestrzeń. Niezmierzone połacie wolnej przestrzeni. Nozdrzami wypuszczał rozgrzane galopem powietrze.
Chwilę wcześniej zaklinacz dotknął nieopatrznie jego jeszcze świeżej rany. Koń uniósł się na tylnych kopytach. Wierzgnął kopiąc przy okazji mężczyznę. Zerwał się i pognał przed siebie. Nie liczyło się nic poza tym, by uciec od bólu. Od samej jego zapowiedzi. Od samego skojarzenia z nim.
*
Znowu przestraszyła się. Bała się, że schemat się powtórzy.
Oszuka, zdradzi, będzie zasłaniał się dziećmi, pracą, niemocą. Znowu poczuje się nieważna. Znowu poczuje się jak żebrak wyciągający splecione dłonie, po okruchy z pańskiego stołu.
Nie! Nigdy więcej!
Nigdy więcej nie będzie tą trzecią.
Jeśli będzie kiedykolwiek z mężczyzną, będzie dla niego najważniejszą kobietą. To z nią będzie siadał do stołu, dzielił się opłatkiem, spędzał sylwestra. To z nią będzie planował, uwzględniał jej zdanie.
Nigdy więcej nie chce usłyszeć: – Nie mogę. Mój synek za mną płacze. Mama mojego synka poszła do fryzjera, dlatego nie mogłem przyjechać do Ciebie.
Już nigdy nie będzie tą trzecią!
*
Nagły atak przeszłości. Zapowiedź bólu bycia tą trzecią. Dotknięcie świeżej rany. Mam mało czasu. Obiecałem dzieciom, że wrócę nim zasną.
Napisała do niego: Albo będę tą pierwszą albo żadną.
Pierwszy raz wyraziła siebie.
*
Nie jest tak, by nie móc wyrazić siebie.
Wyrazić siebie to podjęcie ryzyka, że ktoś Cię odrzuci.
Wyrazić siebie, to powiedzenie, na co się nigdy nie zgodzę, czego potrzebuję, by być szczęśliwą.
Nagły atak przeszłości pojawia się, kiedy sytuacja teraźniejsza skojarzy się z bólem przeszłej relacji.
Zostaw odpowiedź